Jólaóróinn 2013 - Gluggagægir

GLUGGAGÆGIR

Jólasveinarnir eru víst til
það var meira að segja
gerð af þeim mynd
á fínan postulínsdisk
úti í kóngsins Kaupmannahöfn!
Þar koma þeir í halarófu
niður túnið hans afa
utan við Vestdalsána.
Allir saman einn og átta.
En ég veit samt betur.
Þeir eru ekki níu
heldur þrettán
og eru ekki samferða
en tínast til byggða
einn og einn.

Hver þeirra á sinn dag
og hefur sérhæft sig
í því sem hæfir honum best
og er nafn hans eiginlega starfsheiti.

Sá tíundi er stráksláninn
hann Gluggagægir – óttalegt kuldastrá –
í grárri lopapeysu og með röndótta prjónahúfu
langur dúskurinn lafir niður á bak.
Skömmin sú arna læðist upp að húsinu
og gægist inn um stofugluggann.
Til þess að sjá betur inn púar hann á rúðuna
síðan rekur hann út úr sér langa tunguna
og sleikir hrímið af glerinu
til að stækka gægjugatið!

Á stofugólfinu liggur dótið krakkanna út um allt.

„Skiljið ekki gullin ykkar eftir á glámbekk,
Þá lenda þau í glatkistunni!“ kallar mamma
framan úr eldhúsi.
Þá kumrar Gluggagægir lágt
það er einmitt hann sem á glatkistuna og glámbekkinn.

Nú felur hann sig að húsabaki
þangað til allir eru sofnaðir
þá laumast hann inn og stelur dótinu
sem krakkarnir hirtu ekki um að ganga frá.
Hann treður því undir peysuna
og hnýtir fyrir neðan með snærispotta
til að týna því ekki.

Þegar hann kemur heim í helli sinn eftir jólin
þá sest hann á glámbekkinn
og raðar dótinu sem honum áskotnaðist
í glatkistuna sína.
Hann unir sér við að skoða það
á löngum dimmum vetrarkvöldum, grey skömmin.
Krakkarnir sjá ekki eftir gamla dótinu.
Þau fengu nýtt í jólagjöf.

Vilborg Dagbjartsdóttir